تمامیت
زمستان چند سال پیش بود که راهی سفر شدم. آن روز مثل همیشه به موقع رسیدم. وقتی داخل سالن انتظار فرودگاه رسیدم بیست دقیقه فرصت داشتم.
سالن شلوغ بود. نگاهی به ردیف صندلی‌ها انداختم تقریبا همه پر بودند چمدان به دست از بین ردیف صندلی ها خودم را به آن طرف سالن رساندم. این طرف سالن جمعیت کم و صندلی خالی بیشتری بود.
روی صندلی نشستم و نگاهی به اطراف کردم. برنامه‌ی سفر را در ذهنم مرور کردم.
در فرصت باقی مانده موبایل را برداشتم و سری به شبکه های اجتماعی زدم چند دقیقه‌ای در برنامه ها پرسه زدم. وقت به سرعت میگذشت. موبایل را داخل کیفم گذاشتم.
پاشدم در همین حین چشمم به مردی که روبروی نشسته بود و مرا مینگریست افتاد چشمان و لبخند مهربانی داشت. نگاهم را از مرد برگرداندم. چمدان را برداشتم به طرف گیت راه افتادم.
ذهنم درگیر نگاه و لبخند مرد بود به خودم گفتم نکند در ظاهرم شلختگی دیده. اما نه لبخندش نشانی از مهربانی داشت. با این حال به شک افتادم ایستادم از کیفم آینه را در آوردم و نگریستم. صورت و مویم را چک کردم و نگاهی هم به لباسم انداختم همه چیز مرتب بود. به طرف گیت رفتم.
آن روز گذشت و روزهای دیگر. سال‌ها گذشت و در این مدت بارها آن نگاه و لبخند برایم تداعی شد و هر بار این سوال را از خودم پرسیدم چرا آن نگاه و لبخند را فراموش نمیکنم؟
در آن سفر و بعد از آن آدم‌های زیادی دیدم. نگاه‌های زیادی از مقابلم گذشتند. در مهمانی‌ها و رستوران ،مترو دورهمی‌ها آدم های زیادی دیدم که با آنها همکلام شدم. در این مدت دوستانی داشتم که فراموش شدند حتی آن سفر و سفرهای دیگر در خاطرم کمرنگ شدند.
نگاهی که یک‌صدم ثانیه بیشتر طول نکشید سال‌هاست با من است. نگاه نافذی که در خود هزاران حرف داشت لبخند مهربانی که آرامش داشت.
حالا بعد از گذشت سال‌ها پی به آن نگاه و لبخند بردم مردی که در تمامیت بود کسی که درون و بیرونش یکی بود پر از آرامش و مهربانی.
سال‌ها در طلب کسب تمامیت هستم. درسی که آن روز مرد به من داد که اگر با خودت در تمامیت باشی نیاز نیست خود را برای بقیه توضیح بدهی.
اگر در جایگاه مدیر، مرشد و مربی هستی که در تمامیتی، نیاز به راهنمایی و نصیحت نیست هر کس تو را ببیند در گفتار و کردارت خودش حدیث مفصل میخواند.
این درس به من فهماند به جای نصیحت کردن یا یاد دادن به دیگران با آموخته‌هایم زندگی کنم تا بقیه من را با دیدن یاد بگیرند.
آخرین دیدگاه‌ها